بنام خدا
سلام دوستان خوب. نیمسال دوم هم به انتها رسید و ما مانده ایم و در این اثنای ورود به ماه مبارک رمضان با یک عالمه ورقه تصحیح نشده و تب فوتبال که چه وقتی از بیست و چهار ساعته زندگی را به تلاف می کشد. همیشه به آخر نیمسال که می رسیم سفارش های پیاپی برای نمرات آغاز می شود. واقعا برایم سخت است که از استادی خواهش کنم که نمره ای برای کسی بگیرم. من حالا به سنی رسیده ام که فرزندان همکلاسی هایم دانشجو شده اند. این اخلاق بد ایرنیان اصلاح نمی شود که باید برای فک و فامیلشان نمره بگیرند و اصلا این را حق می دانند. یکی از دوستانم زنگ زد که به فلانی زنگ بزن و بگو که نمره هشت و نیم را ده رد کند! به استادش که زنک می زنی هشت و نیم چیزی در حدود سه و نیم بوده است و آیا این ظلم نیست که سه و نیم ده شود؟ کس دیگری زنگ زده و نمره دیگری خواسته! باور کنید فقط خانوداده ام از من تقاضای نمره نمی کنند چون می دانند که وقعی نمی نهم. می ترسم نمره برای دوستی نگیریم و این سلام علیک چندین و چند ساله دچار خسران شود. از معلمی این قضاوت آخرش از همه سخت تر است. یعنی باید به دانشجویانت نمره دهی و آنها را با هم مقایسه کنی! ما باید یاد بگیریم که به حق خودمان قانع باشیم و سعی نکنیم از راه های عیرمعمول به هدف برسیم.